- دستورالعملهای عوامل انسانی برای کابین‌های لکوموتیو که در نوامبر ۱۹۹۸ توسط اداره راه‌آهن فدرال آمریکا که حاصل بررسی عوامل انسانی کابین لکوموتیو از آوریل ۱۹۹۴ تا می ۱۹۹۸ است، در ۲۳۰ صفحه تدوین شده و به صورت عمومی در دسترس است. این سند به عنوان یک راهنمای جامع برای ارزیابی و بهبود شرایط کاری، ایمنی و بهره‌وری در کابین لکوموتیوها تدوین شده است. هدف اصلی، ارائه معیارهای مبتنی بر اصول ارگونومی و عوامل انسانی برای طراحی، ارزیابی و بهینه‌سازی کابین‌های فعلی و آینده است. این دستورالعمل‌ها به عنوان ابزاری برای تصمیم‌گیری در مورد استانداردهای انجمن راه‌آهن‌های آمریکا (AAR) و سایر نهادهای مرتبط به کار می‌رود. زمینه و اهمیت موضوع: این گزارش در پاسخ به قانونگذاری کنگره در سال ۱۹۹۲ تهیه شده که FRA را موظف به بهبود ایمنی و شرایط کاری در کابین‌های لکوموتیو کرده است. با توجه به عمر طولانی لکوموتیوها (۲۰ تا ۴۰ سال)، حدود ۱۹ درصد از ناوگان در سال ۱۹۹۴ قبل از سال ۱۹۷۰ تولید شده بودند که اهمیت توجه به استانداردهای قدیمی و جدید را نشان می‌دهد. مباحث اصلی در سه حوزه کلی دسته‌بندی شده‌اند. در بخش محیط کابین، بر عوامل فیزیکی مؤثر بر آسایش و عملکرد خدمه تمرکز دارد. یکی از یافته‌های کلیدی این گزارش، رابطه مستقیم بین دمای محیط و افزایش احتمال سوانح است. مطالعات نشان می‌دهد که از حدود ۲۳ درجه سانتی‌گراد، رفتارهای ناایمن به طور محسوسی افزایش می‌یابد، به ویژه در شرایط کاری با بار کاری بالا. این مسئله اهمیت کنترل دمای کابین را نه تنها برای آسایش، بلکه برای ایمنی عملیات نشان می‌دهد. از جمله عوامل محیطی دیگر می‌توان به حفظ دمای حداقل ۱۸ درجه سانتی‌گراد، کنترل رطوبت بین ۳۰ تا ۷۰ درصد، و تأمین هوای تازه با حداقل ۰.۵۷ متر مکعب در دقیقه به ازای هر نفر اشاره کرد. استفاده از سیستم‌های تهویه مطبوع برای کنترل دما و کاهش آلودگی صوتی زیر ۷۵ دسیبل، و همچنین طراحی سرویس‌های بهداشتی با تهویه مناسب، عایق صدا، نور کافی و قابلیت تمیزکاری آسان نیز از دیگر توصیه‌های این بخش است. کنترل ارتعاشات با استفاده از سیستم‌های ایزوله‌سازی و صندلی‌های جاذب ارتعاش نیز مورد تأکید قرار گرفته است. بخش چیدمان کابین به سازماندهی فضای داخلی و موقعیت تجهیزات می‌پردازد. در این بخش، تأمین حداقل ۶ متر مربع فضای مفید برای هر خدمه و ارتفاع سقف حداقل ۱۹۳ سانتیمتر پیشنهاد شده است. طراحی درها و پنجره‌ها برای خروج ایمن، تضمین دید کافی به جلو و اطراف (حداقل ۱۸۰ درجه) و جلوگیری از خیرگی از ملاحظات کلیدی هستند. همچنین، طراحی صندلی‌های قابل تنظیم با قابلیت تغییر ارتفاع بین ۴۰ تا ۴۸ سانتیمتر، زاویه پشتی بین ۹۵ تا ۱۱۵ درجه، پشتیبانی از کمر و پهنای مناسب حداقل ۴۳ سانتیمتر نیز از استانداردهای اساسی این بخش است. در نهایت، بخش طراحی ایستگاه کاری بر رابط‌های کنترلی و نمایشی تمرکز دارد. این بخش قرارگیری کنترل‌های اصلی در محدوده راحتی دست (حدود ۵۶ سانتیمتر از نقطه مرجع صندلی) و منطبق با انتظارات حرکتی کاربر را ضروری می‌داند. استفاده از نمایشگرهای الکترونیکی با وضوح بالا (ترجیحاً ماتریس ۷ در ۹ پیکسل)، کنتراست حداقل ۳:۱ و قابلیت خوانش در شرایط نوری مختلف، و طراحی سیستم‌های هشدار دیداری و شنیداری با اولویت‌بندی واضح و قابلیت خاموش کردن هشدارهای غیرضروری از دیگر توصیه‌های این بخش است. در زمینه اتوماسیون، این گزارش بر حفظ نقش فعال مهندس در کنترل قطار و اطمینان از پیش‌بینی‌پذیری و شفافیت سیستم‌های خودکار تأکید می‌کند. این گزارش بر «رویکرد سیستمی» و «طراحی متمرکز بر کاربر» تأکید دارد و خاطرنشان می‌کند که بهبود شرایط کابین نه تنها آسایش، بلکه ایمنی و عملکرد خدمه را نیز ارتقا می‌دهد. همچنین به لزوم مشارکت کاربران در فرآیند طراحی و توجه به مسائل تعمیر و نگهداری اشاره شده است. این دستورالعمل‌ها نقطه شروعی برای توسعه استانداردهای آینده در طراحی کابین لوکوموتیوها به شمار می‌روند و تأکید می‌کنند که چگونه عوامل به ظاهر ساده مانند دما می‌توانند تأثیر مستقیمی بر ایمنی عملیات داشته باشند.
- سوانح ریلی نشان دهنده رابطه مستقیم شرایط کار لکوموتیوران و راهبری ایمن میباشد از جمله میز فرمان مناسب و صندلی راحت و قابل تنظیم، سیستم تهویه قوی، نورافکنهای مناسب و قوی، سیستم هشدار ملایم ... که بیشتر باید مورد توجه قرار گیرد.
